Αγαπητή Κόρη,
Αισθανόμουν ήδη από τότε που χάσαμε τον
Βλάση, καθώς το τοπίο μέσα μου άρχισε
να ξεκαθαρίζει, ένα μεγάλο κενό στις
αξίες μας και την ποιότητα της ζωής μας,
και αυτό δεν είναι άλλο από την τρυφερότητα
που προκύπτει ως εκδήλωση της αγάπης,
μια τρυφερότητα νοούμενη ως κοινωνική
ευαισθησία και πρακτική. Το έργο του
Κανιάρη είναι στην πραγματικότητα ένα
χάδι. Αυτό που καταθέτει είναι η
τρυφερότητα του. Αυτή η τρυφερότητα
νιώθουμε να λείπει, ενώ είναι παρούσα
και αυτονόητη! Δεν μπορούμε να την
αναγνωρίσουμε, γιατί μας προλαβαίνουν
άλλα, «ανάγκες που πρέπει να τις
καλύψουμε», που δεν την εμπεριέχουν
μέσα τους γιατί η αγάπη προϋποθέτει
παρουσία, «εδώ και τώρα», «χρόνο εμπλοκής»,
την ίδια στιγμή που τρέχουμε να προλάβουμε.
Πιστεύω όμως πως δεν γίνεται τέχνη χωρίς
εμπλοκή, χωρίς ακρίβεια και καθαρότητα.
Όλο και περισσότερο συγχέουμε τα θολά
με τα βαθιά νερά. Έτσι ο κόσμος νιώθει
ότι η σύγχρονη τέχνη δεν τον αφορά, του
είναι δύσκολη η προσέγγισή της γιατί
προϋποθέτει από τη μεριά του ξεκάθαρες
φιλοσοφικές βάσεις, δύσκολα αναγνώσματα.
Πώς να προσεγγίσει μια εικόνα όταν
διαβάζει μέσα της αναφορές σε όλη σχεδόν
την δυτική και ανατολική φιλοσοφία; Έχω
την πεποίθηση ότι, ενώ ο καλλιτέχνης
πρέπει να έχει όσο το δυνατόν γερές
θεμέλιες βάσεις, η εικόνα, ως ενσάρκωση
του νοήματος, οφείλει να απευθύνεται
στο σώμα. Το πρόβλημα πρέπει να το δούμε
στην βάση του, στην ρίζα του, και η βάση
είναι το βλέμμα που μετουσιώνεται σε
θαυμασμό, σε απορία, σε ερώτηση.
Τι
βλέπω;
Εξαρχής.
Τι
βλέπω;
Κυριολεκτικά.
Σπουδή (έρως, σφοδρή επιθυμία) με βάση
μια ερώτηση: «τι βλέπω;». Όχι για να
εκφραστώ (το αν πονάω ή όχι δεν ενδιαφέρει
κανέναν), αλλά για να πω τι πραγματικά
διαβάζω από το κείμενο / βλέπω στο
αντικείμενο. (Όσο διαβάζω,) / Όσο βλέπω,
τόσο είμαι, και τότε μπορεί να κοινωνηθεί
το άρρητο, να γίνει η μύηση.
Αυτό
που θέλω να πω, είναι ότι στην πραγματικότητα
χρειαζόμαστε μια ιδιάζουσα ηδύτητα/
γλυκύτητα (κάτω από συνθήκες εγρήγορσης
η όχι, αδιάφορο), η οποία να μας καθηλώσει
και μας αναγκάσει να κλείσουμε για μια
στιγμή τα μάτια μας, ώστε να τη γευτούμε
όσον το δυνατόν πιο βαθιά. Και τότε να
πεις ναι, αξίζει, είναι ωραία η ζωή για
αυτό, είναι απέραντη αυτή η στιγμή, θα
μπορούσα να δω όλη την ύπαρξή μου μέσα
της… Γιατί, για μια στιγμή, έγινα όσος
ένιωσα κάτω από αυτήν τη συνθήκη και
γέμισα αγάπη. Ο Θεός είναι αγάπη και η
αγάπη είναι τρόπος, ένα χάδι· χρειάζεται
ένα ενδιάμεσο, μια ενσάρκωση. Η σάρκα.
Έρως-επιθυμία-πόθος-αγάπη.
Προσωπικά
ένιωσα την πλήρωση από τη θέα ενός
αγριόχορτου που μπορεί να φυτρώσει
οπουδήποτε, στις πιο αντίξοες συνθήκες,
από τη θέα ενός τίποτα που ή το προσπερνάς
ή στέκεσαι και το βλέπεις. Γι’ αυτό δεν
έχω να πω τίποτα, εκτός από το ότι θυμάμαι
σε μια ταινία έναν πολεμιστή να στέκεται
πριν τη μάχη μπροστά σε μια ανθισμένη
κερασιά και να λέει στον αντίπαλό του
ότι θα μπορούσε να κοιτάζει το άνθος
της για μια ολόκληρη ζωή, χωρίς να
θεωρήσει την ζωή του χαμένη. Εργάζομαι
σχεδόν τέσσερα χρόνια πάνω σε αυτό.
